اگر سازمان ملل می بایستی پاسدار وجدان بشری و نگهبان اخلاق نیک انسان و دادستان داد ستمدیده از بیداد ستمگر باشد با دبیر کلی بدون تجهیزات و ابزار لازم امکان پذیر نخاهد بود و این دستگاه عریض و طویل و پر هزینه باری از دوش جامعه های بشری نمی تواند بردارد. بدلیل ناکار آمدی و عدم قاطعیت در مواجه با بدکاری و بزه کاری پاره ای از حکومت ها ی ناقض حقوق بشر.
در یک بازی گروهی قوانینی تدوین می شود که همه ی بازیگران پای آنرا انگشت زده اند و پذیرفته اند و قرار گذاشته اند که آن قوانین را مراعات کنند. حال اگر یکی از بازیگران بد قلقی کند وکل قوانین یا بعضی از مفاد آنرا پشت گوش بیندازد و بقول معروف جر زنی بکند بر گردن سایر بازیکنان است که به یاری داور بشتابند و تذکر بدهند و اگر گوش نکرد حداقل کاری که باید بکنند اینست که پشت یخه اش را بگیرند و با اردنگ از بازی بیرونش بیندازند. ولی مشکل اینجاست که بعضی از بازیگران بخاطر منافع و بند و بست پنهانی ای که با متمرد دارند و شاید طرف اصلن به پشت گرمی آنها جرزنی می کند .دست و بالشان باز است و بقیه هم که بیشتر اوقات اکثریت هستند سر می خارانند و چانه در مشت می گیرند که چه بکنیم؟ و داور را دست تنها می گذارند .
ولی اگر قاطعیت باشد و اکثریت بخاهند که بازی را از بی قانونی و هرج و مرج نجات دهند وبازیکنان را ناچار به تبعیت از قانونی که پیش از ورود به بازی پذیرفته اند بنمایند ناچار هستند که ملاحظه کاری و رودربایستی را کنار بگذارند و به داور کمک کنند تا بازیکن خود کامه را یاسر عقل بیاورند و یا از بازی بیرون بیندازند. همین مشکل در ابعاد بزرگتر و البته پر اهمیت تر در رابطه سازمان ملل و شورای امنیت سازمان ملل با حکومت هایی که خارج از قوانین بین المللی اقدام می کنند موجود است. صدور قطعنامه های تاق یا جفت محکومیت و تحریم های هوشمند و غیر هوشمند و سرزنش و نکوهش اعمال غیر اخلاقی و غیر انسانی حکومت های خودکامه و نابکار راه بجایی نخاهد برد و دردی را دوا نخاهد کرد. بهتر است بجای وقت تلف کردن نماینده ی اینگونه حکومت ها را با گرفتن حکمی از یک دادگاه بین المللی که به شکایت ملت ها رسیدگی می کند در میان خود نپذیرد و از فشردن دست خون آلود و کثیف چنین حکومت هایی خودداری کند و آنها را به ملت هایشان حواله کند تا سرنوشتشان تعیین شود. وگرنه این شل کن و سفت کن ها و خط و نشان های نیم بند بجایی نخاهد رسید .
تاآخر دنیا شورای امنیت اعلامیه ی محکومیت صادر می کند و حکومت های دیکتاتوری و خود کامه تا آخر دنیا این اعلامیه ها را ورق پاره خاهند نامید و به شکنجه و دزدی و جنایت خود ادامه می دهند و بعضی از کشور های فرصت طلب هم برای منافع خود آشکار و پنهان به پایداری چنین حکومت هایی یاری خاهند رساند. تا این روال هست و در به همین پاشنه می چرخد حکومت هایی مانند حکومت مافیایی و کودتایی در ایران روز به روز گستاخانه تر جنایت خاهد کرد . و سازمان ملل می ماند و رسالتش در پاسداری از وجدان بشری و نگهبانی از اخلاق نیک انسانی و دادستانی داد ستمدیده از بیداد ستمگر که در انجامش ناتوان است.
در یک بازی گروهی قوانینی تدوین می شود که همه ی بازیگران پای آنرا انگشت زده اند و پذیرفته اند و قرار گذاشته اند که آن قوانین را مراعات کنند. حال اگر یکی از بازیگران بد قلقی کند وکل قوانین یا بعضی از مفاد آنرا پشت گوش بیندازد و بقول معروف جر زنی بکند بر گردن سایر بازیکنان است که به یاری داور بشتابند و تذکر بدهند و اگر گوش نکرد حداقل کاری که باید بکنند اینست که پشت یخه اش را بگیرند و با اردنگ از بازی بیرونش بیندازند. ولی مشکل اینجاست که بعضی از بازیگران بخاطر منافع و بند و بست پنهانی ای که با متمرد دارند و شاید طرف اصلن به پشت گرمی آنها جرزنی می کند .دست و بالشان باز است و بقیه هم که بیشتر اوقات اکثریت هستند سر می خارانند و چانه در مشت می گیرند که چه بکنیم؟ و داور را دست تنها می گذارند .
ولی اگر قاطعیت باشد و اکثریت بخاهند که بازی را از بی قانونی و هرج و مرج نجات دهند وبازیکنان را ناچار به تبعیت از قانونی که پیش از ورود به بازی پذیرفته اند بنمایند ناچار هستند که ملاحظه کاری و رودربایستی را کنار بگذارند و به داور کمک کنند تا بازیکن خود کامه را یاسر عقل بیاورند و یا از بازی بیرون بیندازند. همین مشکل در ابعاد بزرگتر و البته پر اهمیت تر در رابطه سازمان ملل و شورای امنیت سازمان ملل با حکومت هایی که خارج از قوانین بین المللی اقدام می کنند موجود است. صدور قطعنامه های تاق یا جفت محکومیت و تحریم های هوشمند و غیر هوشمند و سرزنش و نکوهش اعمال غیر اخلاقی و غیر انسانی حکومت های خودکامه و نابکار راه بجایی نخاهد برد و دردی را دوا نخاهد کرد. بهتر است بجای وقت تلف کردن نماینده ی اینگونه حکومت ها را با گرفتن حکمی از یک دادگاه بین المللی که به شکایت ملت ها رسیدگی می کند در میان خود نپذیرد و از فشردن دست خون آلود و کثیف چنین حکومت هایی خودداری کند و آنها را به ملت هایشان حواله کند تا سرنوشتشان تعیین شود. وگرنه این شل کن و سفت کن ها و خط و نشان های نیم بند بجایی نخاهد رسید .
تاآخر دنیا شورای امنیت اعلامیه ی محکومیت صادر می کند و حکومت های دیکتاتوری و خود کامه تا آخر دنیا این اعلامیه ها را ورق پاره خاهند نامید و به شکنجه و دزدی و جنایت خود ادامه می دهند و بعضی از کشور های فرصت طلب هم برای منافع خود آشکار و پنهان به پایداری چنین حکومت هایی یاری خاهند رساند. تا این روال هست و در به همین پاشنه می چرخد حکومت هایی مانند حکومت مافیایی و کودتایی در ایران روز به روز گستاخانه تر جنایت خاهد کرد . و سازمان ملل می ماند و رسالتش در پاسداری از وجدان بشری و نگهبانی از اخلاق نیک انسانی و دادستانی داد ستمدیده از بیداد ستمگر که در انجامش ناتوان است.
